4 days Ago
Vanuit comfortabele ligstoeltjes kijken we naar de projectie van een appartementsgebouw, doormidden gesneden als een granaatappel: in elk compartimentje bewegen zich kleine, wriemelende personages met hun eigen verhaal. Een ouder koppel, een alleenstaande moeder, een groepje fietskoeriers - ze leiden hun levens en komen elkaar sporadisch tegen in de trappenhal. Filmtechnisch hebben regisseur Yves Degryse en scenarist Angelo Tijssens een complexe puzzel gelegd: de professionele acteurs in de film interfereren met elkaar én met de ploeg niet-professionele body doubles die live op het grasveld voor het gebouw verschijnen om te roken, te bellen, terug van het werk.
Timing, perspectiefwissel en camerawerk zijn minutieus afgesteld op de verhaalflow, een technologisch hoogstandje zo indrukwekkend dat je bijna zou vergeten/vergeven dat sommige verhaallijnen best oppervlakkig blijven. Dat achter die projectie van die fictieve levens échte woningen schuilen vat misschien wel de essentie van Degryses onderzoek. Stel je eens voor dat zich, gelijktijdig met de hitsige openingsscène van Living Apartment Together , achter stenen waarnaar wij collectief staren een échte, stomende vrijscène afspeelt? Het roept het gekmakende besef op dat er zoveel levens zijn die op hetzelfde moment worden geleefd, waarin oneindig veel mensen liefhebben en sterven.
Hoe kunnen we ons verbinden met die ander wiens realiteit zich naast, rondom en parallel aan die van ons ontwikkelt? Komen we te dicht wanneer we binnenkijken in een slaapkamer? Het is toch maar beeld? Is het maar beeld? Dat is de vraag. Degryse voert dat onderzoek naar nabijheid door de mogelijkheden van film en livespel naast elkaar te leggen, en te beproeven wat elk medium veroorzaakt. Maar die onderhandeling in aandacht - met wie verbinden we ons, waar kijken we naar? - is in Living Apartment Together een ongelijke strijd.
De filmbeelden zijn letterlijk huizenhoog, zoomen in en nemen ons vanzelfsprekend mee. De livepersonages verschijnen klein en nietig tegen de grote gevel, hun aanwezigheid is te versnipperd om te beklijven. Zelfs het rouwritueel waarmee Living Apartment Together eindigt, en waarbij het publiek mee in de voorstelling stapt, kan de betrokkenheid niet vergroten.
De lat ligt hoog voor Berlin, dat met The making of Berlin (2024) het summum van zijn kunnen liet zien in het jarenlang gevoerde spel met fictie en realiteit. Living Apartment Together vormt het startpunt van een nieuw onderzoek waarin niet de fictionele ontmaskering, maar de mogelijkheden van de ontmoeting op het spel staan. De voorstelling overtuigt absoluut in techniciteit, maar voor echte betrokkenheid snijden de verhalen niet diep genoeg, is de live aanwezigheid te zwak.
Desondanks: razend benieuwd wat de volgende stap van Berlin hierin brengt. NTGent.be.
