Even bloedmooi als verwoestend: Amenra is in 2025 een gesofisticeerder beestje geworden, bleek in uitverkochte AB ★★★★☆

Amenra blijft zich herbronnen en groeien. Vijf keer de Ancienne Belgique uitverkopen: voor een heavy band is dat al geleden van de reünieconcerten van Channel Zero in 2010. Voeg daar de release van twee (erg uiteenlopende) ep’s aan toe én de vuurdoop van een nieuwe bassiste, en je weet dat je je niet zult vervelen.

Amenra bracht een wervelende lichtshow mee en een doorschijnend doek dat twee keer voor het podium neerdaalde, gaf de muziek nog wat extra punch. De Kortrijkse metaltrots is in 2025 een gesofisticeerder beestje geworden. De Church of Ra stond woensdag massaal paraat.



Tweeduizend fans die een sacrale stilte lieten vallen zodat ‘Boden’ fraai kon openen en opbouwen. Lijf en ziel werden warmgedraaid met het duisterste zwart van het hart. In ‘Razoreater’ speelde Lennart Bossu een ijle gitaarsolo die in je polsen sneed en door je lijf gierde.

Brulboei Colin H. van Eeckhout draaide zich in volle furie even om naar het publiek, om snel weer in de rook te verdwijnen. Verwoestend mooi.

Dan moest ‘Forlorn’ nog volgen, van de nieuwe ep With Fang and Claw . Acht minuten lang heel melodieus en uptempo. Amenra met de armen wijd open, vooraan op dat schip.

Niet de Titanic, wel een vissersbootje in een storm bij windkracht 10. Colin brulde als een krolse demon, tot de steven met zoete melodieën weer naar stille waters werd gewend en de frontman met zachte stem de demonen weerde. Het doorschijnende doek vooraan vormde samen met de visuals achterin een maalstroom aan beelden.

Als een bos dat op hol sloeg. Wat een riff, wat een oerkracht, wat een eindbestemming. Nu al meteen een nieuwe favoriet.

Zonder doek kwam Van Eeckhout in ‘De Evenmens’ tot tegen de rand vooraan om parlando te oreren. Wanneer de riff van ‘A Solitary Reign’ werd ingezet, steeg immens gejuich op. Acht jaar geleden in de AB was het nog de eerste keer, als aarzelende slotsong.

Nu is de nummer 1 van De Zwaarste Lijst een ankerpunt in de set geworden. Het lied waar alles om draait. Vlekkeloos uitgevoerd ook.

Zacht en hard, van poëtische schoonheid tot gebalde vuist. Het is allicht detailkritiek, maar hier misten we de tweede stem van Tim De Gieter – vooral die oerschreeuw tussendoor. De Amerikaanse Amy Tung Barrysmith (Year of the Cobra) past perfect bij Amenra, maar ze blijft als bassiste en vocaliste veel meer op de achtergrond.

Ook het nieuwe ‘Heden’ (na de plaat De doorn is er nu ook de ep De toorn ) blijkt veel ingetogener dan we van de Kortrijkse postmetalband gewend zijn. Het is een song als een hartslag. Tien minuten lang houdt Amenra de paarden op stal.

De lichten zakken tot vlak boven de groepsleden, verkleinen het podium en spelen met clair-obscur als een moderne Rembrandt. Colin H. van Eeckhout spreekt in zijn eigen taal, over het alles en het niets.

Haast even muisstil als dreigend. Pas de laatste drie minuten barst de nieuwe song open, slopend en krijsend. Hier besef je ook dat die twee ep’s elk een eigen gezicht en taal hebben.

Het doek zakt een tweede keer, plots zit je samen met Amenra midden in een abdij. Colin start geknield en in bloot bovenlijf. ‘Terziele/Tottedood’ op volle kracht.

Machinaal, flitsend. In ‘Am Kreuz’ komt de frontman een derde en laatste keer naar voren, voor het eerst met een volgspot op zich gericht. ‘Diaken’ is de verwoestende afsluiter die alles terug naar het donker brengt.

‘Ons Rijk in Tranen’ verschijnt als laatste boodschap achteraan, wanneer de band al verdwenen is. De AB blijft de zaal waarin Amenra boven zichzelf uitstijgt. Geen vleeshaken of suspension deze keer, de band liet nu vooral de muziek spreken en toonde de rijkdom van zijn repertoire.

De setlist wordt trouwens voor elke show deze week aangepast, om het spannend te houden voor wie terugkomt. Vrijdag komen de twee nieuwe platen officieel uit, en dan wordt het concert integraal uitgezonden op het kanaal van de Ancienne Belgique. Daarna volgt nog een tour die Amenra naar Frankrijk, Engeland, Duitsland, Kroatië, Polen, Tsjechië en Italië zal brengen.

De shows in eigen land zijn het startschot voor alweer een nieuw avontuur. Met na een kwarteeuw muziek nog altijd dezelfde attitude: de boodschap verspreiden waar het kan. Amenra blijft zichzelf, zonder compromissen.

.