Voor cd&v bleef het glas na het Palestijnse aanbod van De Wever halfleeg

Dag lezer, Is het glas halfvol of halfleeg? Het is een vraag die leden van een regeringsmeerderheid zich voortdurend moeten stellen in compromiscoalities zoals wij ze kennen. De vraag werd deze week concreet in het Palestina-debat dat de federale regering plots in zijn greep kreeg. Premier Bart De Wever (N-VA) zorgde voor wat ophef door een mogelijke maar zeer voorwaardelijke erkenning van de Palestijnse Staat vanwege België in het vooruitzicht te stellen.

Daarmee leek de eerste minister tegemoet te komen aan de toenemende druk in zijn eigen coalitie én partij om meer afstand te nemen van het oorlogsgeweld dat het Israëlische leger over Gaza blijft uitstorten. Coalitiepartner cd&v eist een erkenning van Palestina, terwijl Vooruit-voorzitter Conner Rousseau het extreme geweld tegen burgers een ‘genocide’ noemt, maar ook van bij Vlaams N-VA-minister Zuhal Demir kwam er een solidariteitsbetuiging voor de Palestijnse burgerslachtoffers. Snel bleek dat de heroriëntering van De Wever vooral een perceptiekwestie was.



In de bredere publieke opinie groeit de ontzetting over de Israëlische meedogenloosheid in Gaza, zodat de redelijk pro-Israëlische stellingname van N-VA de partij dreigde te gaan isoleren in een uiterst rechts kamp. Dat beeld diende dus bijgesteld te worden, maar inhoudelijk verandert er weinig aan de koers van regering en partij. De voorwaarden die De Wever oplegt om een erkenning mogelijk te maken – Hamas uit het bestuur, een vast grondgebied en een democratische regeringsleiding – zijn op afzienbare termijn onhaalbaar.

De deur staat nog altijd op een kier, maar de premier wijst niet langer op de deur, wel op de kier , vatte ik de gewijzigde houding van De Wever eerder samen. Volstaat dat? Het noopt de coalitiepartners tot die ene vraag over het voor de helft gevulde glas. Voor cd&v bleef het glas na het Palestijnse aanbod van De Wever halfleeg.

Overleg over een resolutie over de kwestie bleef gestremd zitten, omdat cd&v een reëel pad naar erkenning eist. Mogelijk komt er vandaag alsnog een doorbraak. Op een abstract politiek niveau vallen uit deze – cynisch gezegd – ‘rel van de week’ twee enigszins tegengestelde lessen te trekken.

De ophef leert hoe wantrouwig de Arizona-coalitiepartners naar elkaar kijken en hoe weinig vrijheid ze elkaar en het parlement gunnen, ook als de omstandigheden veranderen. Tegelijk hoeven ze zich niet meteen veel zorgen te maken over de oppositie, want ook ditmaal wordt de hele bandbreedte van het debat ingenomen door de partijen van de meerderheid zelf. Hoewel oud-minister Vincent Van Quickenborne het alweer helemaal ziet zitten in zijn nieuwe oppositierol, viel zijn partij Open Vld ook deze week weer vooral op met interne strubbelingen en sabotage .

Veel leesplezier, Bart Eeckhout Hoofdcommentator.