Bertrand Bonello over zijn filosofische scififilm ‘The Beast’: ‘We koersen af op een ramp, dus grijpt AI in’

Regisseur Bertrand Bonello noemt zichzelf de ‘bad boy’ van de Franse cinema. „Ze zeggen vaak dat Franse film een familie is. Niet voor mij.

” Nee, hij is geen brullende tiran, niet moeilijk om mee te werken, maar hij is wel „anders”. Hij maakt geen „traditionele Franse films”. Die zijn voor hem „iets te realistisch, sociaal-maatschappelijk”.



Maar fantastische, eclectische mixen van genres en ideeën – alles wat hem interesseert – die tóch een geheel vormen. De films van een „tiener of rebel”, zegt de 55-jarige Bonello in een hotel in Parijs. Althans, „zo schilderen de selectiecommissies van festivals ze vaak af”.

En inderdaad: het kijken van Bertrand Bonello’s tiende film, The Beast , voelt af en toe alsof je door het notitieblokje van een tiener bladert: elke scène een nieuwe obsessie, interesse, filosofie, of zelfs tijdperk. In 2044 hebben machines de leiding. Als mens mág je nog meedraaien in de maatschappij, maar alleen als je je emoties uitbant.

Hoofdpersoon Gabrielle (Léa Seydoux) doet dit, en moet daarvoor twee van haar voorgaande levens – een soort boeddhistische incarnaties – opnieuw beleven: een leven in korset in het Parijs van de vorige eeuw, en een leven als actrice in een horrorachtig Hollywood van 2014. In elk leven ontmoet ze dezelfde man, gespeeld door George MacKay. „Ik word geïnspireerd door zo veel dingen”, zegt Bonello .

„En met The Beast wilde ik mijzelf alles toestaan.” Het is Bonello’s eerste sc.