Jeugdboek met indrukwekkende beschrijving van de middeleeuwse schreeuw om bescherming

Met de ogen dicht zit dienaar Úlfar voor op het vikingschip. Soms gaat hij in het ruim liggen, „zo dicht mogelijk bij het water, met zijn wang tegen het glibberige hout”. Allemaal om de golven te voelen.

Zo wijst Úlfar de weg aan het schip vol Groenlanders, dwars over de Atlantische Oceaan – in de twaalfde eeuw. Al voor ze bij Noorwegen land zagen, wist hij al dat ze daar waren. „Het schip gedraagt zich hier anders, de golven buigen en kaatsen rond de eilanden.



” Het is een van de vele scènes die het jeugdboek Koningsspel van Linda Dielemans zo leuk maken voor historisch geïnteresseerden. De roman beschrijft de (fictieve) geschiedenis van het beroemdste middeleeuwse schaakspel: de Lewis-schaakstukken van walrus-ivoor, die in het begin van de negentiende eeuw op het strand van het gelijknamige Schotse eilandje werden gevonden. Dat mensen als Úlfar op deze manier de stoere schepen van de middeleeuwse Scandinaviërs over de zeeën loodsten is heel aannemelijk, de Polynesische zeevaarders deden het precies zo in vroeger tijden.

De op basis van goede research geschreven spannende boeken van de archeoloog Dielemans bevatten altijd veel van deze treffende details. Los van het verhaal over de avonturen van een Groenlands meisje met talent voor ivoorsnijden, is Koningsspel bijvoorbeeld doordesemd van machtsconflicten, sociale ongelijkheid, afgunst en de angst voor willekeur. Typisch middeleeuws! Neem die Úlfar.

Op de boot vertelt hij het ivoormeisje Auga dat hij.