‘Kingdom of the Planet of the Apes’ is een verrassend, ambivalent Mozes-verhaal in beste apenplaneet-traditie

De onlangs overleden apenexpert Frans de Waal was zeer te spreken over de nieuwe lichting apenplaneet-films. Dawn of the Planet of the Apes noemde hij in 2014 „indrukwekkend”, de apenpolitiek en het chimpanseegedrag oogde levensecht. De chimpansee is territoriaal en agressief, aldus De Waal: geef hem een pistool en hij gebruikt het.

Apenplaneet-films maken zich van oudsher geen illusie over primatengedrag, of dat nou mensen of apen betreft. Anno 2024 zijn we toe aan een nieuwe serie. De buzz rond Kingdom of the Planet of the Apes was matig, met de hooguit competente Wes Ball ( Maze Runner ) aan het roer als regisseur.

Maar het resultaat verrast aangenaam: een ongehaaste avonturenfilm met een klassieke hero’s journey , dubieuze personages, heldere actie en fraaie staaltjes wereldbouwen: de steden overwoekerd door oerwoud ogen adembenemend. Ruim twee eeuwen na het eind der mensheid leven apen een idyllisch bestaan van primitieve landbouwers. Chimp Noa’s dorp legt zich toe op het temmen van adelaars, en al blijft het nut raadselachtig, het levert wel direct duizelingwekkende scènes op als drie jonge chimps naar adelaars-eieren zoeken.

Helaas brandschatten gemaskerde gorilla’s te paard het dorp, voeren de clan af voor slavenarbeid en laten Noa voor dood achter. De boerenjongen moet de wijde wereld in om zijn clan te bevrijden uit de klauwen van apen-farao Proximus Ceasar en krijgt reisgezellen: een wijze orang-oetan-mentor en een jonge vrouw, die vreemd genoeg praat. .