Pianist Julius Asal zoekt niet naar verschillen, maar naar overeenkomsten

klassieke muziek Julius Asal. — © Michael Reinicke Aleksandr Skrjabin en Domenico Scarlatti zijn twee namen die meestal niet in een adem genoemd worden. Op zijn debuut voor Deutsche Grammophon koppelt Julius Asal ze toch aan elkaar, met verve.

JULIUS ASAL Scriabin – Scarlatti Deutsche Grammophon Scriabin – Scarlatti , het is een allemachtige alliteratie. Daar is zeker niets mis mee, maar muzikaal hebben de twee weinig met elkaar en lijken ze op het eerste ­gezicht uitzonderlijke compagnons. De Duitse pianist Julius Asal gebruikt zijn debuutplaat bij Deutsche Grammophon om u toch van hun overeenkomsten te overtuigen.



Dat doet hij door zich te richten op het contrapunt. Asal fileert de muzikale lijnen die in deze composities op elkaar inwerken, en legt met slechts twee handen kraakhelder een veelvoud aan verschillende stemmen bloot. Dat doet hij helemaal niet belerend of academisch, maar met een zwoele sound.

Zo krijgt de Prelude in es van Aleksandr Skriabin een bijna jazzy, blue note -achtige melancholie of heeft de Sonate in F iets meeslepend verzuchtends in zich. Met twee eigen improvisaties zorgt Asal bovendien voor een overtuigende intersectie in het venndiagram tussen beide toondichters. (jc) Boven op jouw abonnement op De Standaard heb je gratis toegang tot alle plusartikels op de sites en apps van 4 andere nieuwsmerken van Mediahuis.

+PLUS is inbegrepen in alle abonnementsformules, uitgezonderd basic. Als abonnee lees je ook alle plusartikels . Je moet nog even .