Recensie | Kingdom of the planet of the apes is veelbelovend begin van epische saga

Met het overlijden van de opper-aap Caesar leek het einde van de -films in zicht. Maar regisseur Wes Ball heeft met een meeslepend vervolg weten te creëren. De laatste drie films in de apenreeks vertelden het verhaal van het einde van de mensheid.

Uit de ruïnes van die oude wereld is een nieuwe wereld ontstaan waarin apen heersen en de mensheid slechts een marginale rol speelt. In feite worden mensen beschouwd als ondergeschikte wezens, niet meer dan ongedierte voor de intelligente primaten. Deze slimme twist vormt een interessante basis voor een nieuwe filmreeks waarin de apen hun weg moeten vinden in deze nieuwe wereld.



Caesar, die lang geleden alle apen verenigde, wordt nu beschouwd als een soort messiasfiguur, wiens woorden door elke clan op een andere manier worden geïnterpreteerd. Het leidt tot een treffende weerspiegeling van onze eigen samenleving, waarin religie vaak tot verdeeldheid leidt. We zien deze nieuwe wereld door de ogen van de jonge aap Noa, die in conflict raakt met een vijandige clan en een onverwachte verbond aangaat met een van de weinig nog pratende mensen om de strijd te winnen.

Hoewel de mens maar een minimale rol speelt en een handjevol woorden spreekt, weet de film dankzij verbluffende CGI moeiteloos de kijker mee te slepen in de wereld van de pratende apen. Ondanks de meeslepende personages en spectaculaire actiescènes voelt de film soms wat traag aan. Er wordt uitgebreid de tijd genomen om nieuwe personages en verhaallijnen te introducere.