Rode hoofden van de Italiaanse broodsoep bij de wekelijkse vergadering

Ja, misschien een beetje een uitgekauwd onderwerp, beaamden de mederedacteuren, maar als je er het woord menopauze in stopt zullen ze je stukje wel lezen. Of anders: seks . ‘Dieren doen het ook altijd goed.

En soep is as such geen slecht thema, hoor.’ Dus verder maar weer. Er was iets vreemds gebeurd.



In afwijking van de gewone routine waren op de wekelijkse wetenschapsvergadering kommen soep geserveerd. Normaal gesproken werken de wetenschapsredacteuren onder hun wetenschappelijke beschouwingen dienbladen vol culinaria uit het bedrijfsrestaurant naar binnen, maar deze keer was soep op de vergadertafel gezet. Geen nuffige consommé maar een vuistdikke soep die de lepel houvast bood.

Het gerecht was, verpakt in kranten, van verre aangevoerd maar toch heel warm gearriveerd omdat het vocht van dikke soep niet stromen kan. ’t Was Italiaanse broodsoep geweest, samengesteld uit bliktomaten, ui, knoflook, bouillon, peulvruchten, snijbonen, palmkool en stukjes zoete aardappel. En dus ook brood, de maker heeft het nog nagekeken.

Soms deed ze ook chilivlokken in haar soep maar deze keer niet. Nog geen vijf minuten nadat de redacteuren hun eerste hap hadden ingeslikt zaten ze met hoofden als boeien en dat was zo gebleven tot ze het laatste zwarte gat besproken hadden. Rooie koppen.

Heel eigenaardig. De samenhang met het gebruik van de soep was onmiskenbaar. Achteraf bleek het verschijnsel niet zó zeldzaam.

Toen een van de eters twee weken later nog eens soep nam, nu die van het.