Worden gamepersonages de nieuwe superhelden?

Seizoen 1 van Fallout al gezien? De postapocalyptische serie van Prime Video waarin de brave Lucy MacLean haar veilige atoomschuilkelder verlaat om 219 jaar na de Derde Wereldoorlog tussen de radioactieve ruïnes van Los Angeles op zoek te gaan naar haar ontvoerde vader? Het is een voltreffer van showrunner Jonathan Nolan, broer van Christopher Nolan. Het succes van Fallout is een nieuwe aanwijzing dat videogame-adaptaties de (nabije) toekomst hebben in Hollywood. Afgelopen jaar droegen cinefielen niet zonder schadenfreude de superheld ten grave.

We hoopten dat de teloorgang van zijn kaskoe Hollywood zou dwingen tot experimenten. Maar die vermijdt het uiteraard tot elke prijs; Hollywood zoekt en vindt altijd weer verhalen die zowel nieuw als vertrouwd zijn. Alleen nieuw schrikt kijkers af.



Alleen vertrouwd verveelt ze. Barbie was vorig jaar nieuw én vertrouwd. Wat ons brengt op videogames.

Gamehelden en hun werelden zijn bekend bij miljarden spelers die wellicht een bioscoopkaartje kopen als Master Chief of Kratos een nieuw trucje doet op het witte doek. Toch leek op de videogame-adaptatie lang een vloek te rusten. Bob Hoskins’ liveactionversie van Super Mario Bros.

werd in 1993 een cultfilm van het type ‘zo slecht dat het goed is’, elders was het resultaat hooguit matig: Angelina Jolie als sexy archeoloog Lara Croft. Die vloek van de geflopte videogame-adaptatie zette zich voort in de 21ste eeuw: het grauwe Assassin’s Creed , Tomb Raider met Alicia Vikander. Gamers .